دامن قسمت پایین لباس یا لباس بیرونی جداگانه ای است که از کمر به پایین انسان را می پوشاند. در اصل برای هر دو جنس زن و مرد طراحی شده است که در حال حاضر عمدتا برای زنان دوخته می شود.
در ساده‌ترین حالت، دامن می‌تواند پوشاکی باشد که از یک تکه پارچه ساخته شده باشد. با این حال، بیشتر دامن‌ها قسمت کمر، باسن و پایین تنه را می پوشانند. دامن‌های مدرن معمولاً از پارچه‌های سبک تا متوسط مانند جین، ژرسه، پارچه‌های پارچه‌ای یا پوپلین دوخنه می‌شوند. دامن‌هایی که جنس پارچه‌های آنها نازک است معمولاً با زیردامنی پوشیده می‌شوند تا جنس دامن بهتر به چشم آید و همچنین بدن نما نباشد. البته استفاده از پارچه های الیاف طبیعی نیز برای دوخت دامن بسیار مناسب است. معمولا از پارچه های الیاف طبیعی کتان یا پنبه برای دوخت و تولید دامن های الیاف طبیعی استفاده می شود.
در دوران مدرن، دامن‌ها معمولاً توسط زنان و دختران پوشیده می‌شوند. البته در مواردی نیز استثناء هم وجود دارند از جمله لباس سنتی مردانه در اسکاتلند، ایرلند، و گاهی اوقات انگلستان.
خط پایین دامن‌ها می‌تواند از قد کوتاه تا سطح زمین متفاوت باشد و نیز می‌تواند بر اساس تصورات فرهنگی زیبایی‌شناسی و همچنین سلیقه شخصی فردی که می پوشد متفاوت باشد. همچنین می‌تواند تحت تأثیر عواملی مانند مد و زمینه اجتماعی قرار بگیرد.
دامن از دوران ماقبل تاریخ به عنوان ساده ترین راه برای پوشاندن پایین تنه استفاده شده است. مجسمه های تولید شده توسط فرهنگ وینچا (حدود 5700 تا 4500 قبل از میلاد) واقع در قلمرو صربستان کنونی و بالکان از آغاز عصر مس، زنان را در لباس هایی شبیه به دامن نشان می دهد.
دامن حصیری مربوط به 3900 سال قبل از میلاد در ارمنستان و در غار Areni-1 کشف شد. دامن لباس استاندارد برای مردان و زنان در تمامی فرهنگ های باستانی در خاور نزدیک و مصر بوده است . سومری ها در بین النهرین کاوناکه می پوشیدند که لباسی شبیه به دامن بوده است.
اصطلاح دامن در ابتدا به پشم گوسفند اشاره داشت، اما در نهایت به خود لباس نیز اطلاق شد. در نهایت، پوست حیوانات با “پارچه کنکس یا کوناکه” جایگزین شد، پارچه ای که شبیه به پوست گوسفند و پرزدار بود.
لباس های مصر باستان عمدتاً از کتان دوخته می شدند. برای اقشار طبقات بالا، دامن به زیبایی بافته شده و چین دار بودند. در حدود سال 2130 قبل از میلاد، در زمان پادشاهی قدیم مصر، مردان دامن‌های دورپیچ می‌پوشیدند. این مدل دامن ها از یک پارچه مستطیل تشکیل شده بود که به دور نیم تنه پایینی پیچیده شده بود و از جلو بسته می شد. در پادشاهی میانه مصر، دامن های بلندتر مد شد که از کمر تا مچ پا می رسیدند و گاهی از زیر بغل آویزان می شدند. در زمان پادشاهی جدید مصر، لباسهایی با قسمت مثلثی چین دار برای مردان مد شد. در زیر آن ها یک دامن یا یک کمربند مثلثی که انتهای آن با بند بسته می شد، پوشیده می شد.
در طول عصر برنز، در بخش‌های جنوبی اروپای غربی و مرکزی، از لباس‌های دورپیچ استفاده می‌شد. با این حال، در شمال اروپا، مردم دامن و بلوز نیز می پوشیدند.
در قرون وسطی، مردان و زنان لباس‌های شبیه به جامه را ترجیح می‌دادند. قسمت پایینی لباس های مردان در مقایسه با لباس های زنان از نظر طول بسیار کوتاه تر بود. آنها برش پهن داشتند و اغلب چین خورده یا سوراخ شده بودند تا اسب سواری با آنها راحت تر باشد. حتی زره یک شوالیه شامل یک دامن فلزی کوتاه در زیر بود که تسمه هایی را می پوشاند و قسمت بالایی آهنی پاها را به زره بالا تنه متصل می کرد. پیشرفت‌های فن‌آوری در بافندگی در قرن سیزدهم تا پانزدهم، مانند دستگاه‌های بافندگی کف پا و قیچی با تیغه‌ها و دسته‌های محوری، خیاطی شلوار و جوراب شلواری را بهبود بخشید. از این تاریخ به بعد این مدل لباسها برای مردان مد شدند و تبدیل به لباس مردانه استاندارد شدند در حالی که زنان حق پوشیدن این نوع لباسها را نداشتند و پوشیدن آنها برای زنان تابو شده بود.
یکی از اولین فرهنگ‌های شناخته شده گه در آن زمان پوشیدن دامن کوتاه رواج یافت، دوان کن میائو در چین بود که به آن “دامن کوتاه میائو” می گفتند. این دامن های بسیار کوتاه که توسط زنان چینی پوشیده می شدند برای ناظران دوران پیشامدرن و اوایل مدرن شوکه کننده بود.
در قرون وسطی، برخی از زنان طبقه بالا، دامن هایی می پوشیدند که قطر پایین آن بیش از سه متر بود. در حالیکه در قرن گذشته، در دهه 1960، دامن ها به قدری کوتاه بودند که ممکن بود در زمان نشستن خانمها به سختی لباس زیر آنها را می پوشاند.
در قرن نوزدهم، در کشورهای ایالات متحده آمریکا و بریتانیا، جنبشی علیه دامن به عنوان بخشی از جنبش اصلاح لباس ویکتوریا بوجود آمد. همچنین روش های مختلفی برای پوشیدن دامن اختراع شد. به عنوان مثال، در سال 1851 لباسی معرفی شد که در ابتدا به عنوان “لباس ترکی” شناخته می شد و دامن بلندی تا زانو روی شلوارهای ترکی داشت. همزمان، برخی از کارگران زن، شروع به پوشیدن شلوار در زیر دامن کوتاه کردند تا به‌عنوان جزئی از یونیفرم آنها بحساب آید. این کار توجه عموم را به خود جلب کرد بطوری که عکاسان از اواسط قرن نوزدهم تا اواخر همان قرن، به عکاسی از این نوع پوشش غیرمتعارف می پرداختند.
پس از سال 1915، دامن‌های بلند که قد آنها تا مچ پا بودند، دیگر در طول روز پوشیده نمی‌شدند. در طول پنجاه سال بعد، مد دامن های زنانه در ابتدا کوتاه (دهه 1920)، سپس بلند (دهه 1930)، سپس کوتاه تر (در سال های جنگ با محدودیت هایی که به علت کمبود پارچه داشتند)، بعد از دوران جنگ جهانی بلند (“نگاه جدید”) و سپس کوتاه تر از همه در سالهای 1967 تا 1970 بودند.
از دهه 1970 و انتخاب شلوار برای زنان به‌عنوان پوشش روزمره به جز موقعیتهای رسمی، هیچ نوع دامنی چه کوتاه و چه بلند، برای مدت طولانی بر مد غالب نبوده است.
در حالی که دامن در طول قرن ها از نظر سبک و مد تغییر کرده است، اما هدف اصلی آن همواره یکسان بوده است که عبارت است از لباسی جذاب، زیبا و روشی راحت برای پوشاندن قسمت پایین بدن. امروزه دامن‌ها در تمامی طرحها و اندازه‌ها برای خانمها عرضه می‌شوند تا نه تنها عالی به نظر برسند، بلکه احساس خوبی هم داشته باشند.
نوع پارچه در طرح و شکل دامن ها نقش بسزایی دارد. آیا قرار است خوب بنشیند؟ یک پارچه الیاف طبیعی کتان ساده با وزن متوسط تا سنگین، پارچه مناسبی برای دوخت دامن است، به زیبایی شما را می‌پوشاند، آنقدر نازک نیست که بیش از حد چروک یا کشیده شود و نه آنقدر ضخیم که ممکن است با درزها و اتصالات سنگین به خوبی بهم دوخته نشوند.
ما توصیه می کنیم از دامن الیاف طبیعی استفاده کنید. دامن الیاف طبیعی از جنس کتان می تواند بعنوان لباسی مناسب و شیک در مهمانی و مجالس رسمی استفاده شود و دامن الیاف طبیعی از جنس پنبه هم می تواند بعنوان یک لباس راحتی در منزل و حتی مجالس غیر رسمی پوشیده شود. در هردو حالت می توانید از دامن به عنوان یک پوشش مناسب استفاده کنید. دامن های الیاف طبیعی به علت استفاده از پارچه های الیاف طبیعی در دوخت آنها، تنفس بالایی دارند و بطور حتم ضدحساسسیت هستند و احساس راحتی و سبکی بیشتری به شما می دهند.